Dystopian Lullabies

Tila ugoy ng duyan ang sunod-sunod na paglilinya ng mga dibuho ni Paul Eric Roca sa Dystopian Lullabies. Ngunit imbis na ihatid tayo sa pananaginip ay dinadala tayo nito sa huling hantungan. Ang kanyang mga ilustrasyon at pintang inilapat gamit ang payak na itim at puti, ay lulan ng mga dalamhati – lingid sa paningin ang bigat ng mga tunay nitong kulay. Habang ang mga linya’t hagod ay mistulang paalala ng paulit-ulit na pighati.

Pagkitil ang buod sa tanghalan ng mga biswal na ideya ni Roca, ngunit tulad ng maraming balintuna, kumikibot ang buhay ng budhi sa bawat piraso ng obra.

Bawat pagmamarka ay ukit sa damdamin, at bawat imahen ay pagpapakita sa itsura ng halang na sikmura at pag-iral nang balisa. Matingkad ang mga ito sa paggamit ni Roca ng mga bahagi ng katawan, tulad ng mata, ngipin, puso, bungo at iba pa, na kanyang isinaliw sa talim ng tinik, pangil, kutsilyo, at karit. Sa pagitan ng lambot at talas, naroon ang kirot ng laman, sa wangis ng mga bukol at uka-ukang balat na bakas ng panloob na pagkabulok. Sa ganitong lagay, ang mga likha ni Roca ay hindi lamang pagninilay sa landas ng kamatayan,
kundi isang hele ng panambitan hinggil sa kung paanong unti-unting nilalapa ng sarili nitong aswang ang ating lipunan.

Ang mga ilustrasyong hango sa aklat na Marka Demonyo, gayundin sa kaniyang mga pintang Of Red Tape and Duct Tape at Litany of Lamentations, ay pagluhod at pagdarasal ng mga obra ni Roca hindi lamang sa Diyos ng Kamatayan, kundi maging sa Diyos ng mga Suwail at Ligaw. Ang mga ito ay panalanging hindi humihingi ng kaligtasan kundi pagsusumamo sa kaharian ng ating kolektibong bangungot.